Karin van Noordenne - Trip

Karin woont met haar gezin in Dordrecht, niet ver van het Albert Schweitzer ziekenhuis. Na haar studie Geneeskunde in Groningen, deed ze haar coschappen op de Erasmus Universiteit in Rotterdam en startte daarna als arts-assistent in het Pasteurziekenhuis, onderdeel van het huidige Amphia Ziekenhuis in Breda.

Karin: “Daar zorgden we ervoor dat de IC, de SEH en het beddenhuis altijd bemand werden. In de acute zorg gaat het er vooral om dat de patiënt er over 24 uur nog is. Maar ik interesseerde me ook in het vervolg, in hoe het daarna verder ging met een overstap naar langdurige zorg. Ik kreeg ook te horen dat ik goed was in begeleiding en slecht-nieuwsgesprekken. Toen de kinderwens kwam en ik minder uren wilde maken, koos ik voor een overstap naar ouderengeneeskunde.”

De switch In Nijmegen volgde Karin de opleiding tot Verpleeghuisarts (nu SO). Na werkervaring bij Het Parkhuis en De Sterrenlanden startte ze in 2004 bij Rivas Zorggroep. Hoe beviel die overstap van vakgebied? Karin: “Ik dacht vooraf vaak: dat is niks voor mij. Van actie op de SEH naar een stoffig verpleeghuis. Maar het is allesbehalve saai. Het ene moment zit ik met een rechter en een advocaat over de rechtelijke machtiging voor een patiënt, het andere moment doe ik een gedragsanalyse of buig ik me over de medicatie van een patiënt. Dit vak is allesbehalve voorspelbaar of hetzelfde. Als SO ben je een specialist, maar handel je generalistisch. Dat vind ik leuk. Het werk vraagt je om na te denken, altijd multidisciplinair te werken en dan met elkaar te puzzelen hoe we meer van het goede en minder van het slechte kunnen doen voor een patiënt.”

Kaderarts palliatieve zorg Karin werkt vier dagen in de week bij Rivas, met aanvullend avond- en weekenddiensten. Naast SO is Karin ook WZD-functionaris en Kaderarts palliatieve zorg. Karin: “Samen met mijn collega-SO’s leid ik ook SO’s in opleiding, huisartsen in opleiding en PA’s (physician assistents) en VS (verpleegkundig specialisten) op. Daarnaast geven we supervisie aan de PA’s, VS en alle arts-assistenten. Het mooie aan palliatieve zorg? Je moet het in één keer goed doen. Al je kennis en kunde inzetten om in de beperkte tijd die er nog is, eruit te halen wat erin zit. Medisch, maar ook sociaal, psychisch en gericht op zingeving. Dat vraagt om goed multidisciplinair samenwerken en out-of-the-box oplossingen te bedenken voor een patiënt die iets niet meer zo goed kan. Wat dat betreft heeft dat iets gemeen met het werk op de SEH.”

Gerontopsychiatrie Waerthove beschikt over vier woongroepen met elk acht gerontopsychiatrische patiënten. Gerontopsychiatrie is gericht op ouderen met uitgebreide beperkingen en langdurige psychische stoornissen. Als behandelaar op die afdeling weet Karin dat dit een moeilijke patiëntengroep is, die wél baat heeft bij de verzorging: “Nederland kent ongeveer 1.000 gerontopsychiatrische patiënten die onevenredig veel zorg nodig hebben. Ze hebben zowel psychische als somatische klachten, vaak al vanaf jongvolwassenheid. Ze zijn bijvoorbeeld slachtoffer van misbruik, met justitie in aanraking gekomen, hebben een alcohol- of drugsverslaving of zijn hun structuur kwijt. Ook hebben ze vaak een klein steunsysteem, ze kunnen niet goed voor zichzelf zorgen en ook het onderhouden van contacten lukt niet.”

Rust en regelmaat Gerontopsychiatrische patiënten worden vaak niet beter, maar kunnen wel lang stabiel blijven volgens Karin: “Je kunt heel veel bereiken met een goed verblijf, regelmatige maaltijden en medicatie. Soms zelfs met verrassend goede resultaten.” Deze doelgroep is niet makkelijk over te halen om zorg toe te staan, maar daar speelt Rivas op in: “Het verpleeghuis is veranderd, je zit niet opgesloten en neemt zelf beslissingen. Patiënten krijgen een zit-slaapkamer met eigen badkamer in een kleine woongroep met maar acht personen. We bieden dagbesteding aan met activiteiten op maat. En we geven aandacht aan de kwaliteit van leven: wat werkt nog voor de patiënt? Naar huis op visite, of een nachtje met verlof? Of op vakantie? We zien dan soms dat het contact met familie of vrienden herstelt.”

Ruimte bij Rivas Deze kleine groep patiënten bezorgt huisartsen overuren, weet Karin: “Elke huisarts heeft wel twee van deze patiënten in zijn praktijk, waar hij onevenredig veel tijd aan kwijt is. Dan is het goed om te weten dat er op verschillende plekken in de regio woongroepen zijn voor deze doelgroep. Zo bieden we ook plaats aan populaties met bijzondere aandoeningen zoals het syndroom van Korsakov. Mijn advies aan collega-zorgverleners? Even met elkaar bellen. Samen kunnen we zo zoeken naar de beste oplossing voor de patiënt.”

Piramidezorg Karin doet aan jazzballet, leest veel en wandelt graag met de hond, het liefst op het strand. Waar ze ook blij van wordt? “Als we de top van de zorgpiramide bereiken. Het eerste niveau draait om de basiszorg: eten, drinken, plassen, poepen, wassen. Dat lukt bij iedereen. Een treetje hoger draait het om jezelf prettig voelen in de dag, wat al bij minder mensen lukt. Soms met medicatie, vaak met structuur en begeleiding. In de top van de piramide zijn relaties met anderen weer positief. Als bijvoorbeeld kinderen en ouders of broers en zussen weer met elkaar in gesprek zijn. Als een man na maandenlange zorg voor zijn vrouw weer een appje krijgt waarin ze hem bedankt en dat er weer sprake is van wederkerigheid. Dat vind ik mooi.”