Nelly Sonneveld

Hospice De Cirkel Al snel begon het bij Nelly weer te kriebelen om in de zorg terug te keren. “Ik had wel een grote sociale kring en de dag vulde zich vanzelf, maar ik wilde toch iets meer betekenen voor een ander. Ik miste de zorg voor patiënten. Toen ik hoorde van het nieuwe hospice, wilde ik daar helpen.” De eerste vestiging van Hospice De Cirkel staat in Hendrik Ido Ambacht en bestaat dit jaar 10 jaar. Op 12 november 2020 werd de tweede vestiging geopend in Papendrecht. Op beide locaties zetten in totaal 150 vrijwilligers zich in voor de palliatief-terminale zorg van bewoners die een levensverwachting hebben van niet langer dan 3 maanden. De vrijwilligers starten om 7 uur ‘s ochtends tot 23 uur. Zij werken 4 diensten per maand, van elk 4 uur. De nachtdienst is in handen van thuiszorgorganisaties Waardeburgh of Rivas. “Wij geven onze bewoners hier de zorg zoals thuis. Ze houden hun eigen huisarts en kunnen ook eigen thuiszorg meenemen.” Bewoners en hun bucketlist Nelly en haar collega-vrijwilligers proberen alles te doen wat de bewoners wensen, in de praktijk blijken dat vooral kleine dingen: “De bucketlist bestaat bijvoorbeeld uit een kop koffie met een zus buiten, genieten van de vogels of een laatste bezoek van dierbaren. En als iemand om 11 uur gebakken aardappelen wil, dan krijgt hij dat.” Voor de vrijwilligers is elke dienst anders. Bewoners kunnen op hun eigen tempo wakker worden en krijgen dan de aandacht die ze nodig hebben. “Mensen zijn heel dankbaar. Zo zei een man laatst: “Ik voel me hier een prins, alles wordt voor mij gedaan”. En een andere bewoner: “Ik heb het hier goed.” Nelly doet ook onder meer de was en schenkt ook bezoekers aandacht en een kop thee. Een heel andere rol dan die ze in het ziekenhuis had, vertelt ze.

Van druk naar rust Soms verspreekt Nelly zich nog door ‘patiënten’ te zeggen in plaats van ‘bewoners’. Wat vind ze het grootste verschil met werken in het ziekenhuis? “Daar mocht ik heel veel praten, dat mag ik hier niet”, zegt ze lachend. “Ik moest patiënten al pratend afleiden van de ingreep, hier moet ik vooral de bewoner het woord laten doen. Hier gaat het erom aanwezig te zijn en soms is dit dan ook zonder woorden.” Dat is wennen voor Nelly, maar ze is ook blij met die rust in haar werk. “Het tempo in het ziekenhuis is heel hoog. Hier is het trager, we nemen het ritme over van de bewoners. Dat kopje thee hoeft niet gelijk en wat je niet afkrijgt, laat je liggen. Het behulpzame is hetzelfde, maar hier heb ik meer tijd om aandacht te geven aan een bewoner.” Het geeft Nelly de voldoening die ze zoekt in het leven. “Er is heel veel vrijwilligerswerk. Bibliotheekboeken rechtzetten is voor mij geen toegevoegde waarde. Hier beteken ik iets voor een ander.”